Blog 103: Te klein? Niet te bekrompen bij het maken van een keuze.

Na een lekker lang paasweekend deze week getrakteerd op een echt lekker lente weekend. Je bent er zo aangewend. En over die lente gesproken. De natuur explodeert letterlijk en figuurlijk. En laat nu juist ook dit de inspiratie voor mijn blog geven. Weer eens druk in de tuin vandaag. 350 m2 schaduw gazon gezaaid maar daaraan voorafgaand eerst alles klaar gemaakt natuurlijk. Lekker met echtgenote wat in de tuin “aanklooien” zo maar te zeggen. Maar ondertussen het hoofd op volle toeren met alles wat er op en rond het werk aan het gebeuren is. Sommige zaken liggen stil omdat ze door de nieuwe raad controversieel zijn verklaard. Andere zaken vragen om een nieuw besluit door een nieuw college. En dat is op het werk. De lokale politiek is niet minder druk maar wel met een hele andere dimensie. Ook coalitievorming vraagt om de tijd om je gedachten en bevindingen eens lekker op een rijtje te kunnen zetten. En dat werkt helemaal prima als je gewoon lekker buiten bezig bent. Althans bij mij werkt dat zo.

Maar wat heeft buiten nu met te klein te maken. Immers buiten lijkt het oneindig groot. En sinds we verhuist zijn hebben we ook niet te klagen over de oppervlakte van de tuin. In tegendeel zelfs. En toch is deze aan de kleine kant. Want vorige jaar natuurlijk vol trots een tuintrekker gekocht. Veel te groot natuurlijk of, andersom geredeneerd, toch een te kleine tuin. Maar dat mag de pret niet drukken. Met grijns van oor tot oor puf ik lekker door de tuin en hark ik bijvoorbeeld het grind van de oprit. Jawel, dat ontspant best wel. Maar ik doel niet op deze “te klein”.

Druk in de tuin hoor je ook de hele dag het gezang van de Roeken. Jawel deze kraai, zoals de meeste het zullen noemen, is een echte zangvogel. En nog beschermd ook. Het is echt heel bijzonder en ook mooi om te zien hoe ze boven in de bomen hun nesten bouwen. Maar het geluid, uitwerpselen en al het andere dat overlast geeft, past eigenlijk niet in een woongebied zoals in Lochem aan de rand van de stad en een nieuwe woonwijk in ontwikkeling. En dat terwijl deze roeken eerst elders een prima onderdak hadden, maar door mensenhand moesten verkassen. Al met al weer een voorbeeld dat we wat mij betreft in sommige situaties op een te klein oppervlak wonen. Te klein om alles naast elkaar te kunnen laten bestaan zoals we soms wel willen. Afgewogen keuzes met wat we op een relatief klein oppervlak kunnen, moeten worden gemaakt. Ik kijk dan ook mooi uit naar de omgevingswet en het proces dat daarbij hoort. Kunnen we in dat proces ruimte vinden voor alles waar we waarde aan hechten. Voor mensen, ondernemingen, vervoer, flora en fauna ? Zelf denk ik zeker wel, maar misschien met duidelijke keuzes van “wat waar wel” en “wat waarom waar niet”. Dat we keuzes moeten gaan maken staat natuurlijk als een paal boven water. We wonen in Nederland samen op een te klein oppervlak en dat vraagt om keuzes. Zelfs in een meer dan gemiddelde Landelijk Lochem. Maar hopelijk wel keuzes die ook minder voor de hand liggen en gericht zijn op een blik vooruit en niet op een blik terug.  Maar ook deze “te klein” qua delen van een leefomgeving is niet waar mijn gedachten in de tuin naar uit gingen vandaag.

Welke te klein dan ? Geen fysieke zoals bovenstaande voorbeelden. Nee een meer symbolische “te klein”.  Het bieden van ruimte voor profilering maar bovenal voor ontwikkeling van anderen. Ruimte voor het kunnen en mogen experimenteren inclusief het maken van fouten dat daarbij hoort. Ruimte om te respecteren dat we allen anders zijn en allen anders in het leven kunnen staan. Anders tegen zaken aankijken en dan de ruimte houden, dat een andere manier van kijken niet de verkeerde is maar gewoon een andere. Die ruimte heet met een goot woord vrijheid. Maar die vrijheid in ontvangen en geven, geldt ook in onze directe omgeving. In ons werk, met vrienden, familie, sport of waar dan ook. Daar moet vaak ruimte geboden worden voor verschillende karakters, inzichten visie en wat al niet meer. Maar ook daar is de blik soms te klein. Daar lijkt de beoordeling van een ander, zonder alle ins-and-outs te kennen soms de boventoon te voeren. Daar lijkt ons eigen bekrompenheid soms meer kapot te maken dat we eigenlijk willen. Kortom als we ruimte geven, openstaan voor hoor en wederhoor, dan denken we ruim en weloverwogen. Gaan we in plaats daarvan uit van halve informatie? Of hebben we niet goed geluisterd? Of omdat we niet met andere denken maar voor andere denken, dan zijn we volgens mij te bekrompen bezig? Denken we te klein en missen we het kunnen maken van de echte goede keuzes.

Een goede week toegewenst en tot de volgende blog Eric-Jan de Haan