Blog 18: Land in zicht !

Land in zicht ! een mooie metafoor voor het zicht hebben op je einddoel. Weten waarvoor je vertrokken bent en nu de bestemming in zicht hebben. Zoals bij mijn dochter die de afgelopen week haar laatste schooldag heeft gehad en na haar eindexamens een nieuw doel heeft: een opleiding in Groningen. Of mijn echtgenote, die haar eigen praktijk nu echt dichtbij ziet komen.

Mooie overzichtelijke eindbestemmingen. Maar na elke bestemming ligt er al weer een volgende reis met bestemming in het vooruitzicht. Zo reizen we door van het behalen van het ene doel naar het andere. Lekker overzichtelijk, maar altijd op weg.

Maar ja, dan eens naar me zelf kijkend. Werkend voor meerdere opdrachtgevers in een groot aantal processen en projecten. Niet bezig met 1 reis. Nee met een heel scala aan reizen. En bij elk project weer een nieuwe eindbestemming. Kortom de verrekijker gericht op meerdere horizonten, op zoek naar meerdere landen. Nu is het al heel mooi dat je weet waar je naar op zoek bent. Dat je weet wat je eindbestemming is en dus ook weet waar je de verrekijker op kunt richten. Maar dat is niet altijd zo.

In het raadswerk en de zoektocht naar een regisserende gemeente bijvoorbeeld. De eindbestemming is nog niet zo heel concreet. En de bemanning van het schip waarmee je op weg bent naar die eindbestemming is het ook nog niet helemaal eens in welke windrichting die gevonden moet worden. De verrekijker is gericht. Maar waarop ? Ligt de bestemming in het zuiden ? Of toch in het westen ? Het voelt, denk ik, een beetje zoals de ontdekkingsreizigers op weg waren. Op zoek naar iets nieuws, maar pas wetend wat, op het moment dat ze het land ook in zicht kregen. Avontuurlijk, dat zeker. Maar of dat nu ook echt het beoogde doel was, is dan nog maar de vraag. Als Columbus op zoek naar India en dan uitkomend in Amerika.

Een ander voorbeeld. Een project waarbij je al even de horizon van het land dat je wilt bereiken in zicht heb. En dan ineens een mistbank en draaiende wind. Resultaat: Het land uit zicht verdwenen. Terwijl je dacht dat je er bijna was. Al bezig was met het benoemen van je volgende bestemming, moet je ineens weer opzoek naar land. Een andere bestemming, ingegeven door de politieke realiteit. Een onverwachte gebeurtenis die maakt dat je de verrekijker maar weer aan de ogen moet zetten en weer opnieuw op zoek moet gaan naar die bestemming, die dus ineens een andere is geworden.

Wat leert mij dit. Simpel. Sommige bestemmingen zijn helder. Vastomlijnd en een logisch resultaat van de koers die je hebt ingezet. Zoals bij mijn dochter. Een reis die is uitgestippeld en waar je weet volgens welke coördinaten je dit doel kan bereiken. Natuurlijk met alle mogelijke tegenslag als tegenwind of windstilte. Maar toch. De bestemming veranderd niet en de blik kan op de eindbestemming gericht blijven. Maar er zijn dus ook andere bestemmingen. Wel met een beschrijving van de bestemming, maar nog even zonder coördinaten. Een zoektocht langs een weg die je zelf moet vinden en met een kans dat de bestemming ook nog eens veranderd. Met die wetenschap ga je op reis en ben je voorbereid. Je weet dat er onverwachte zaken kunnen plaatsvinden. De reis kan langer duren of van een warme, in een kille bestemming veranderen. Als je die ervaring rijk bent, dan ga je op reis ,voorbereid op alles. Met warme en koude kleding. Met extra proviand mocht de reis langer duren. En natuurlijk altijd met een verrekijker. Turend naar de horizon. Turend naar het land dat de uiteindelijke bestemming markeert. Kortom, voorbereid op alles en klaar om hoe dan ook de bestemming te bereiken. Waar die dan ook maar mag zijn.

Tot de volgende blog.

Met een vriendelijke groet en een fijne week toegewenst

Eric-Jan de Haan