Blog 19,2: Bij hoge uitzondering achteruit kijken: Vrijheid!

Ik ben zelf niet zo van het achteruit kijken. Wat geweest is, is geweest. De blik vooruit zo maar te zeggen. Dat wil niet zeggen dat ik geen historisch besef heb. Verre van dat. Geschiedenis boeit me! Het leert me dingen te begrijpen en daarnaast is het fascinerend om te zien hoe alles om ons heen veranderd. Maar het belangrijkste is het lerend vermogen van de geschiedenis. Lerend om met beslissingen voor de toekomst zo veel als mogelijk lering te trekken uit het verleden. Niet dezelfde fouten maken dus.

Deze blog is door de mei vakantie een paar dagen later. Op weg met vrouw en zoon in Normandië. Dochter vol in de voorbereiding voor de examens thuis gelaten. Normandië roept bij mij altijd 2 zaken op. D-Day en Mont St Michel. Ons Normandië bezoek staat vooral in het teken van 6 juni 1944: De invasie.

Normandië is de invasie. Trekkend langs de kust en de verschillende invasie stranden is nagenoeg alles verbonden met die bijzondere periode in de geschiedenis. Legio Musea. Ere-begraafplaatsen en talloze monumenten van zowel de geallieerden als de Duitsers. En dan niet te vergeten alle prullaria winkeltjes en horeca gelegenheden waarbij de meest voorkomende naam is: 6 juin. Niet zo origineel maar wel duidelijk.

Wat we tegenkomen is indrukwekkend. Wat er gebouwd is ter verdediging en welke innovatieve machines er zijn ontworpen voor de landing. Ongekend en voor mijn zoon net een decor uit een spannende film. Zal wel aan de mannelijke genen liggen dat naar dit soort oorlogstaferelen toch een meer dan gemiddelde interesse uitgaat.

Zelf kom ik tot de conclusie dat ik tegen veel zaken het zelfde aan kijk als mijn zoon. Maar er is ook meer. Alle informatiepanelen lezend en de ontiegelijke hoeveelheid aan kruisen op de ere-begraafplaatsen doet me echt wat. Duizenden jonge mannen, nagenoeg allemaal ver van eigen huis en haard vechtend voor de idealen van hun leiders. Absurd als je daar over nadenkt. Maar ook ontroerend. Amerikanen die ergens op ver weg gelegen stranden de strijd aangingen om ons onze vrijheid te geven. Een vrijheid om onze mond open te kunnen doen en zeggen wat we willen. Een vrijheid om onze eigen keuzes te maken. Onze eigen fouten te maken, maar vooral onze eigen toekomst te bepalen.

Deze gedachten maakte me bewust trots te kunnen en mogen zijn op mijn raadslidmaatschap. Om actief onderdeel te zijn van een democratisch systeem en daarbinnen keuzes te maken. Vanuit dit perspectief lijken sommige inhoudelijke thema’s die op de agenda staan ineens bijna nietszeggend.

De mail op afstand volgend, komen ook in de projecten de dagelijkse beslommeringen voorbij. Eigenlijk allemaal alleen maar mogelijk door diegenen die voor onze vrijheid gevochten hebben. Dan is het soms even schakelen naar een volledig onjuiste weergave in een krantenartikel over een project van mij. Of deadline van een lopend aanbestedingsproces. Of wat voor werk er op de mail in Normandië dan ook voorbij komt. Maar, voordat je het weet ben je alweer aan het terugmailen. Is die grotere gedachte alweer ingehaald door de realiteit van nu, en stort ik mezelf vol overgave in de beantwoording van de mails om mijn verantwoordelijkheid te nemen om mijn projecten in goede banen te leiden. Dan is die grote gedachte al weer snel ondergesneeuwd in de waan van alle dag. Enerzijds ook gelukkig maar. Zoals ik zelf al deze blog begon. Ik ben niet zo van het achteruit kijken en de toekomst begint morgen en daar wil ik graag mijn steentje aan bijdragen. Toch is het goed om eens wat vaker bij het grotere geheel stil te staan. Besef te hebben van wat ons de vrijheid biedt. Zeker nu gezien er in de wereld talloze gekken zijn die onze vrijheid in gevaar willen brengen. Die alles proberen om onze toekomst en de keuzes die we daarvoor moeten en willen maken negatief proberen te beïnvloeden. Dan is het goed achteruit te kijken. Te beseffen dat voor onze vrijheid er de nodige strijd is geweest en nog steeds nodig is. Dan is het ook passend om even stil te staan bij al die mensen die ver van hun bed gevochten hebben voor onze vrijheid. En dat mag best wat vaker dan 1 keer per jaar op 4 mei.

Tot de volgende blog.

Met een vriendelijke groet en een fijne week toegewenst

Eric-Jan de Haan