Blog 20: Een week als een achtbaan en het gevoel van een wielrenner in de Giro

De ene keer tergend langzaam. De andere keer super snel. Scherpe bochten. Op je kop. En ga zo nog maar even door.  Kortom een beschrijving van een achtbaan. Vol adrenaline. Alle kanten opschietend maar met een vast begin en eindpunt. Met het weekend als schakelpunt tussen de 2 weken in, is de titel van mijn blog zowel van toepassing op mijn afgelopen week, maar ook op de week die voor ligt.

Vooropgesteld: Ik vind deze periode met gebroken weken heerlijk. Zeker als het weer, zo als nu, helemaal mee zit. Maar er kleven ook duidelijke kanttekeningen aan. Het is qua alles ook gewoon een drukke periode. Werk, politiek en gezin vragen in deze weken alle aandacht. Vooral het werk kent in deze periode grote pieken terwijl het aantal effectieve werkdagen juist op het laagste niveau van het hele jaar is.  In deze weken schiet je dus echt alle kanten op en vlieg je van het een in het ander.

De afgelopen week. Al weer een vage herinnering maar begin deze week onder de indruk van Normandië en alles wat met de invasie te maken had. Dan op woensdag avond het begin van HET feestweekend in Lochem: De Keidagen. Veel goede gesprekken, dans en gezelligheid. Eerst de nacht van Lochem en dan Hemelvaartsdag het straattheater. En de middag nog even de administratie van de maand mei. Vrijdag dan weer een gewone werkdag om zaterdag in te vliegen met Hockey, wat werk, een opruim actie, concert van Di-rect, om vervolgens zondag vroeg Moederdag gepaste aandacht te geven en daarbij een acute aanleiding met schrik over de gezondheid van mijn vader. Begin middag vervolgens eerst de Giro door Lochem zien komen, om dan weer even de gezelligheid van vrienden op te zoeken, te werken en de werkweek voor te bereiden.  Kortom een week als een achtbaan. Alle kanten op, over toppen en door dalen. Gelijk een etappe in de Giro.

 Tja. En dan op zondag zie je de komende week ook weer zo tegemoet. Vol in het werk. Op meerdere dagen tussen de projecten heen en weer rijdend en per dag dan zo’n 400 km woon werk verkeer maken. Alle dagen vroeg op. Alle avonden bezet. Agenda’s, waar mogelijk, vrijgemaakt in verband met mijn vader. De politieke agenda voorbereid en 2 commissie avonden bij opdrachtgevers waar echt wat op het spel staat. En sinds vorige week komen daar nog twee grote privé zaken bij.  De begeleiding van mijn partner als startende ondernemer en nog iets groots en spannends waar ik nu nog niets over kwijt kan, maar in een volgend blog over een paar weken zeker aandacht aan zal besteden.

 De achterliggende week, ondanks het gevoel van een achtbaan, had ik grotendeels toch voor geen goud willen missen. Mega druk, mega intensief, maar ook op veel punten een verrijking en investering. Een gevoel van optimaal leven.

 Bij de voorliggende week bekruipt me op dit moment een beklemmend gevoeld. Wachtend in de rij voor de achtbaan. Vol spanning en met enige frisse tegenzin.  Gezien de vele zaken eerst vandaag maar orde in de agenda geschapen. Tijden vrij geblokt om de dingen op de juiste wijze met een goede voorbereiding te kunnen doen en tijd vrij te houden voor “ zorgtaken”. Dat geeft enigszins rust, maar de spanning van de achtbaan is er nog steeds. En toch. Er  is een zekerheidje. Volgende week omstreeks deze zelfde tijd zal ik weer terug kijken op de afgelopen week. En ook dan zal ik tot de conclusie komen dat ik die week voor geen goud had willen missen. En met dat in het vooruitzicht, stap ik morgen om 05:30 weer het  karretje van de achtbaan in, om vrijdag zo rond 18:00 weer uit te stappen.  Of als een wielrenner in de Giro in de opmaat naar de Tour de France.

Tot de volgende blog.

Met een vriendelijke groet en een fijne week toegewenst

Eric-Jan de Haan