Blog 29,1: De kracht van een verbindende factor!

Eerder besteedde ik al aandacht aan een festival dat we eerder dit jaar bezochten. Dauwpop met daarbij de link met projectmanagement. Dit keer weer een festival als bron van inspiratie voor deze blog: Bospop te Weert. Mede de reden dat deze blog een dag later is dan jullie gewend zijn dus blog 29,1.

Ook dit festival was weer een toonbeeld van projectmanagement. De organisatie was top en de samenwerking tussen professionals en vrijwilligers voorbeeldig. Maar nu even niet over de organisatorische aspecten. Nee, deze blog gaat over wat een verbindende factor allemaal kan bewerkstelligen.

Ongeveer 40.000 bezoekers, meerdere dagen, een grote variëteit aan artiesten en een overvolle festivalcamping als ingrediënten. Gezamenlijk omgetoverd tot een maaltijd van verbinding, plezier en tolerantie. En dat met een mensenmassa met een enorm grote diversiteit. Qua achtergrond, leeftijd, qua alles. De muziek is iets wat mensen bij elkaar brengt. Dat is van alle tijden. Maar naast de muziek is het vooral ook de instelling van de bezoekers: genieten van wat gaat komen en plezier hebben met elkaar. En automatisch, zo blijkt ook afgelopen weekend, heeft dan ook iedereen de instelling om elkaar de ruimte te geven. Gesprekken aan te gaan. Soms oppervlakkig, soms dieper. Gesprekken met mensen waar je normaliter in het “normale” dagelijkse leven niet direct het gesprek mee zou aangaan.

Zo’n ervaring is enorm waardevol. In je privé of werk ben je, al dan niet bewust, vaak ook bezig met het zoeken naar de verbindende factor. Datgene dat je kunt delen om gezamenlijk die stap verder te zetten. Die stap die je eigenlijk niet kan zetten zonder de gezamenlijkheid. Natuurlijk kun je met zijn allen naar een festival en daar de saamhorigheid zoeken. Nee dus! De kracht van het festival is dus niet alleen de muziek maar ook de gezamenlijk instelling en interesses van de bezoeker. Juist dat geeft de binding en de kracht om er met zijn allen iets moois van te maken. Wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat de verbindende factor nooit gevonden kan worden in iets “ opleggen” omdat dat werkt. Verplichting werkt niet en overtuigen slechts ten dele. Heeft men geen gemeenschappelijke achtergrond of doel voor ogen, dan is het vinden van de verbindende factor niet echt makkelijk. Dat gemeenschappelijk doel maakt namelijk dat je over en weer kunt geven en nemen. Dat je altijd kunt terugvallen naar dat ene verbindende en daaraan subdoelen, irritaties of verschillende belangen ondergeschikt kan maken.

Verbinden betekent dus niet dat je allemaal het zelfde moet willen. Neen! Verbinden betekent voor mij dat iedereen zijn eigen doelstellingen en belangen kan en mag nastreven maar dat er iets is dat er voor zorgt dat je dat doet in gezamenlijkheid. Ruimte laat voor elkaars doelstellingen en beweegredenen en daar met enige tolerantie mee omgaat. Dan maak je wat mij betreft optimaal gebruik van de kracht van een verbindende factor.

Is verbinding dan de enige weg ? Nee zeker niet. Soms zijn de belangen te uiteenlopend of het einddoel te breed om daar in gezamenlijkheid goed uit te komen. Dat is ook niet erg. Soms is namelijk juist conflict, of wat vriendelijker geformuleerd, wrijving nodig om een stap verder te zetten en je doelen te bereiken. Wanneer wat te kiezen, is een kwestie van voldoende ervaring, inlevingsvermogen en omgevingssensitiviteit. Als project- en procesmanager heb ik deze vaardigheid denk ik zeer goed kunnen ontwikkelen en is het analyseren van, via welke weg (verbinden of wrijving), het beste en snelste resultaat geboekt kan worden een soort van 2^e natuur geworden. Bospop heeft me dat op een wel bijzondere wijze maar weer eens duidelijk gemaakt.

Tot de volgende blog.

Met een vriendelijke groet en een fijne week toegewenst

Eric-Jan de Haan