Blog 34: Onmacht of onkunde. Gebrek aan keuzes en actie: de A1 & A50 als voorbeeld.

Jawel, in mijn vorige blog gaf ik al aan me voor te bereiden op de drukte op de wegen na afloop van de vakantie. Je hoeft ook niet echt een helderziende te zijn om dit te voorspellen. De wegen stonden inderdaad weer vol. Een gigantische hoeveelheid productiviteit weer verloren gegaan en het frustratie-niveau weer op peil gebracht. En waarom eigenlijk ?

Zelf ben ik een veelvuldig gebruiker van de A1 en A50. De verbreding van de A1 tussen globaal het stuk Twente en Apeldoorn staat al heel lang op de agenda. Sterker nog, eigenlijk ligt er al een besluit tot uitvoering. Ook al jaren. Maar de oranje pionnen , gele borden en oranje zwaailichten van het werkverkeer zijn in velden noch wegen te bekennen. Natuurlijk zitten er complexe onderdelen in het wegtraject. Maar over vele kilometers ligt de 3^e rijstrook echter al klaar (zie foto). Even kort door de bocht: cunet uitgraven, fundering aanleggen, asfalt eroverheen en klaar. Met een verbreding is immers ruimtelijk al rekening gehouden. Waarom duurt dit zo lang. Is het onmacht door alle regelgeving. Onkunde omdat men op onderdelen niet wil doorpakken? Of er wordt oneindig gediscussieerd over de financiering en bijdragen van de diverse overheden. Dat alles terwijl hele delen al gewoon klaar hadden kunnen zijn en parallel de voorbereiding van de lastige stukken had kunnen plaatsvinden. Ondertussen zijn gevoelsmatig de kosten voor de maatschappij en economie al vele malen hoger dan de kosten van de uitvoering.

Overigens staat de A1 niet op zich zelf. De A50 tussen Oss en Eindhoven ligt er nog niet heel lang. Maar met de vele aansluitingen en een booming economie in Brabant is het op de verkeerde momenten van de dag vooral ook hier stil staan. Waarom ? Waren de investeringen in een extra rijstrook te duur ? Of zagen we het niet aankomen ? Is het onmacht omdat we wel willen maar om bepaalde reden niet kunnen/willen? Of onkunde in de trant van: “ach dat zien we later wel”.

Zowel de A1 als de A50 zijn qua infrastructuur volgens mij voorbeelden van hoe het niet moet. Los van of het onkunde of onmacht is. Beide zijn een toonbeeld van niet doorpakken. Het zijn keuzes gebaseerd op uitstel. En hoewel uitstel natuurlijk ook een keuze is, is dit er een van het kiezen van de weg van de minste weerstand. Vaak is de keuze tot uitstel helemaal geen keuze. In tegendeel, het is een gebrek aan willen kiezen en het vooral naar de toekomst doorschuiven. Bang om fouten te maken. Of gebrek aan financiële middelen. Beiden een vorm van onkunde gecombineerd met onmacht. Gewoon doen en doorpakken. Keuzes maken en niet bang zijn een verkeerde keuze te maken. Geen enkele keuze is definitief om maar eens een open deur in te trappen. Bijsturen, opnieuw beginnen bij een veranderende realiteit. Dat is ondernemerschap en daar mag de politiek/het bestuur best nog wel een paar stappen in zetten. En als de politiek niet kan of durft ? Dan is er vast wel een ondernemer te vinden die dat wel aandurft. Natuurlijk, die ondernemer zal het niet voor niets doen. Maar zolang er geen woekerwinsten worden geboekt is daar toch niets mis mee ? Een beetje gezonde winst voor ondernemers is goed voor de economie, werkgelegenheid en dus voor de maatschappij!

Nog beter zou het zijn dat er overheden zijn die het ondernemerschap oppakken. Niet verzanden in overlegtafels en onkunde en onmacht, maar ondernemend denken en handelen. Ondernemers en maatschappij zien als partners die gezamenlijk ons land een stap verder willen brengen. De ontwikkelingen op de voet volgen, of beter nog, de ontwikkelingen pro-actief een stap voor zijn. Faciliteren heet dat met een mooi woord.

Gelukkig zijn er dergelijke voorbeelden wel te vinden. Vooral kleinschalige ontwikkelingen, die minder controversieel en erg toekomstgericht zijn, hebben kans van slagen. Met mijn opdrachtgevers is het gelukt om op deze wijze verschillende projecten te mogen oppakken. En met behoorlijke successen, al zeg ik zelf. In de lokale politiek worden op deze weg ook de eerste stappen gezet. Ook dat biedt hoop. Maar ook hier mag het breder, sneller en doortastender.

Ik ben er, ondersteund door ervaring, van overtuigd, dat kiezen en actie meer oplevert dan doorschuiven en afwachten. Met de hand aan het stuur en de voet paraat voor versnellen of afremmen om bij te sturen waar nodig. Met tempo, lef, visie en strategie valt er dan veel te winnen. In tijd, kosten en opbrengsten! Nieuwsgierig naar voorbeelden ? Of volstrekt oneens ? Graag ga ik het gesprek en de discussie aan. Zeker als dat resulteert in het sneller doorhakken van knopen en pro-actiever handelen.

Tot de volgende blog.

Met een vriendelijke groet en een fijne week toegewenst

Eric-Jan de Haan