Blog 62: Berg.

Als er iets is wat voor mij een dubbele betekenis heeft, dan is het wel een berg. Bergen als in die grote fysieke bulten die je vooral buiten Nederland vindt. Dat soort bergen hebben een mega grote aantrekkingskracht op me. Ze geven rust. Dagen uit tot beklimmen en na een zware wandeling tot een moment van ontspanning. Het liefst ergens in een kleine berghut met een bord patat, worst en een lekker Weizen. Al deze zaken gecombineerd geven me het ultieme vakantiegevoel met volledige ontspanning en een leeg hoofd. Kortom een deel van de vakantie is natuurlijk al weer ingevuld. Maakt niet uit waar, als er maar bergen zijn.

En dan de tweede betekenis. Dis staat echt 180 graden tegenover de eerste. Dat is niet de fysieke berg, maar de spreekwoordelijke berg om tegen op te zien. De welhaast onmogelijke opgave waar de uitdrukking “daar zien ik als een berg tegenop” vandaag komt. Inhoudelijk als uitdaging in projecten heb ik die eigenlijk niet. Die bergen ervaar ik eigenlijk precies hetzelfde als de fysieke bulten. Nee de bergen die mij nogal eens achter de oren doen krabben zijn die van de agenda terreur. Volle agenda’s met alles wat moet. Verschillende opdrachten, raadswerk, privé en gezin die allemaal in eenzelfde periode om aandacht vragen. Die het gevoel hebben van wat de gemiddelde luchtvaartmaatschappij ook lijkt te doen: oeverboeken. Die bergen geven mij ene gevoel van onrust. Doen mijn stemming beïnvloeden, hoe rationeel ik die ook probeer te benaderen.

Als ik, zoals altijd, elk weekend weer de balans in de agenda voor de komende week op maak, bekruipt me weleens het gevoel van help. Volle dagen van opstaan om 05:30, het hele land door naar verschillende opdrachtgevers, lange avonden en niet voor 00:00 thuis. En dat een aantal dagen op een rij. Dat ervaar ik dus weleens als ergens als een berg tegenop zien. Niet alleen door gebrek aan rust en slaap. Ook lastig, maar dat komt altijd weer goed. Nee, wat wel van invloed is, is het gevoel geen tijd te hebben voor het uitwerken van al die overleggen. Of misschien de ervaren zinloosheid van een aantal zaken die in mijn agenda staan. Of het eindeloos in de file staan. Of de vanzelfsprekendheid dat alles en iedereen de hoogste prioriteit geeft en, vaak terecht, denkt te hebben. Het gebrek aan ergens een moment van rust en ontspanning in de week om je gedachten te kunnen laten gaan en alles weer te ordenen. Als je met deze gemoedstoestand naar de agenda van de voorliggende week kijkt en je ziet alles aan alle kanten uitpuilen, tja dan heeft die berg dus volstrekt de andere invloed op mijn gemoedstoestand dan die fysieke berg. Zelfs een al maanden geleden gepland concert van Depêche Mode deze week voelt dan niet als iets van ontspanning maar meer als een “moetje”.

Maar dat zijn ook momenten. Ook deze gaan voorbij en zeker weten dat ik volgend weekend een blik terugwerp op komende week en dan tot de conclusie kom dat alles weer in goede orde is verlopen en onder controle is. En dan, hopelijk, volgende week weer een blik vooruit met de geruststellende constatering dat er dan sprake is van een “normale week”.

En los daarvan, in de vrienden en kennissenkring ben ik de afgelopen maanden geconfronteerd met een aantal zeer trieste gebeurtenissen. Het verdriet en de onmacht die dat oproept doen beide vormen van bergen ineens in een heel ander perspectief plaatsen. Het leven is vol van diepte en hoogtepunten. Uitdagingen en zorgen. Geluk en teleurstelling. Dus wat zeur ik eigenlijk over een te volle agenda voor volgende week. Hoeveel mensen zouden niet juist gelukkig zijn met een overvolle agenda die in de basis volstaat met dingen die moeten maar ik toevallig ook nog eens leuk vind. Die me ook, zeker terugkijkend op een volle week, een hele hoop voldoening geeft. Kortom hoge bergen en diepe dalen horen erbij. Ze maken dat je leeft. Als je maar steeds onthoudt dat een berg twee kanten heeft en je ze allebei met regelmaat mag meemaken. Met die wetenschap valt alles in het juiste perspectief en mag je blij zijn dat je bergen, in alle vormen en maten, in fysieke en spreekwoordelijk vorm nog vaak kan en mag tegenkomen.

Een fijne week toegewenst en tot de volgende blog

Eric-Jan de Haan