Blog 68: Hakken naar een balans.

Vooropgesteld: ik ben gek op mijn werk. Alle projecten van MFA, MFG, centrumplan, parkeeroplossingen, woningbouw, aankopen, verkopen, burgerinitiatieven, onderwijshuisvesting, overeenkomsten en zo kan ik oneindig doorgaan. Juist die breedte van het aantal onderwerpen is erg aantrekkelijk.

Maar het stopt niet bij de diversiteit. Al die onderwerpen hebben verschillende invalshoeken. Veel verschillende meningen. Maar ook de agenda’s van al die betrokkenen. Niet alleen de fysieke volle agenda’s. Nee, vooral ook de persoonlijke ambities en doelstellingen van al die betrokkenen. En dat is dan niet alleen in de politieke arena. Nee op de werkvloer is de politieke component, hoewel veel minder zichtbaar, misschien nog wel prominenter van invloed. Die dynamiek, het proces dat daarbij hoort, het verbinden en op het juiste moment de juiste keuzes maken, het informeren en consulteren van alles en iedereen. Al die activiteiten maken voor mij het werk elke dag weer een prettig vooruitzicht. Juist de omgang met alle betrokkenen geeft me een vreemd soort van energie zodat ik door kan blijven gaan.

Naast de verschillende onderwerpen en het groot aantal betrokkenen is er een derde component die het werken zo leuk maakt: de verschillende waarheden. Hoewel veel onderwerpen echt niet voor discussie openstaan en ze in een bijna wetenschappelijk kader mathematisch zijn te onderbouwen, blijken ze toch te vaak niet 1 waarheid te zijn. Veel mensen, vaak in volle overtuiging, lijken vaak volstrekt andere conclusies te trekken. Dan lijkt die ene waarheid voor de 1 een volstrekt andere betekenis te hebben dan voor de ander. Dan volgt een proces van luisteren en aanhoren. Van je verplaatsen in de redenatie van de ander. Mogelijk om je eigen waarheid bij te stellen maar vaker nog om met aanvullende informatie en uitleg die anderen uit te leggen waarom jouw waarheid de juiste is. In beginsel niet alleen om de ander te overtuigen van jouw gelijk. Nee, veel meer om je keuzes te motiveren en te onderbouwen. Dus om uitleg te geven waarom je bepaalde keuzes maakt en routes kiest. Deze laatste rode draad in een werkzame dag maakt ook dat ik elke dag weer plezier in mijn werk heb.

Is er dan niets anders. Zeker wel. Na de recente verhuizing ben ik steeds meer ook gaan houden van dat andere werk. Dat fysieke werken dat blaren, tennisarmen en spierpijn tot gevolg heeft. Om een toegangspoort te maken, processierupsnesten uit te branden, kano’s te repareren, een werkplaatsinrichting te maken of een boom te vellen en in stukken te zagen en te hakken. Volstrekt andere zaken dan waar ik me in mijn werk mee bezig houd. En toch, de voldoening, ondanks al die ongemakken, om fysiek bezig te zijn. Tastbare resultaten te hebben en vooral buiten bezig te zijn, is ongekend. Het lijkt wel een soort van verslaving.

Nu weet ik voor mijzelf ook wel dat het fysiek bezig zijn vooral ook leuk is en energie geeft omdat het wordt afgewisseld met het andere werk waar ik zoveel voldoening en energie uit krijg. Het één kan niet zonder het ander. Dus met dat gegeven is er een nieuwe zoektocht begonnen, die van een evenwicht tussen de geestelijke en fysieke arbeid. Vooral evenwicht in beschikbare tijd. Want hoe gek het misschien klinkt, van een beetje fysiek op een boom staan hakken wordt mijn andere werk ook op een hoger plan getild. Ongemerkt krijgen mijn hersens volgens mij door dat fysieke werken een behoorlijk oppepper. Worden ze extra gestimuleerd. Ook gedachten staan bewust en onbewust niet stil. Zo komen nieuwe ideeën, oplossingsrichtingen en invalshoeken naar voren die ik in mijn reguliere werk anders niet zo 1,2,3 boven tafel had gekregen. Een win-win dus. Kortom nu wordt het zoeken naar het evenwicht tussen beide en daar lijkt me de aanstaande vakantie nou een heel mooi moment voor.

Een fijne week toegewenst en tot de volgende blog

Eric-Jan de Haan