Blog 82: HELP: Kom met je kop boven het maaiveld AUB!!

Eerste afweging bij deze blog is of ik “kop” of “hoofd” moest gebruiken. Beide geprobeerd maar kop is echt veel beter, dus keuze gemaakt. Ik denk dat de foto ook weinig toelichting behoeft. Voor diegenen die het niet herkennen: ’t Is Lissabon. Een lift die letterlijk boven de gebouwen uittorent maar zich ook qua architectuur behoorlijk onderscheidt van zijn omgeving. Kortom 2 maal opmerkelijk, opvallend, bijzonder en dus 2 maal boven het maaiveld.

Met dingen, gebouwen, machines, natuur of wat dan ook is het niet zo heel erg moeilijk om iets bijzonders aan te wijzen. Iets wat dan opvalt boven zijn omgeving of soortgenoten. Eigenlijk gebruiken we dan woorden als subliem, iconisch, uitzonderlijk en nog meer superlatieven. Dingen mogen mooi zijn en zich onderscheiden. Daar doet niemand moeilijk over en hoewel over smaak valt te twisten, zijn er veel zaken die er in onze wereld positief uit springen.

Hoe anders met zaken waar er een mensenhand aan te pas komt, of erger nog, als het een persoon zelf is. Dan wordt opvallen en bijzonder zijn ineens een heel stuk lastiger. Uitzonderingen daar gelaten denk ik.  Toppers als Max Verstappen, Lieke Martens of Irene Wüst mogen bijzonder zijn en plaatsen we graag, met enige gepaste trots op een voetstuk. Maar hoe anders lijkt dat met mensen die op lokaal niveau, in je familie of vriendenkring zich ergens hard voor maken of iets voor elkaar hebben gekregen. Dan hoor je wel heel vaak toch wel de nodige op- en aanmerkingen. Van geluk gehad hebben, tot naast zijn schoenen gaan lopen. Van “een eikel die alleen voor eigen belang gaat” tot de “trut die gewoon mazzel heeft gehad”. Triest hoe er vaak wordt gereageerd als iemand opvalt en boven het maaiveld uitsteekt. Afgunst, jaloezie en eigen belang lijken de mix te zijn die hiervoor vaak verantwoordelijk is.

De politiek lijkt hier wel een heel mooi podium voor. Maar daar is het gemeengoed en een rode draad geworden. Als je in de politiek met je kop boven het maaiveld uitsteekt lijkt het wel een ongeschreven regel te zijn om vanuit profileringsdrang, de andere een toontje lager te laten zingen. Eigenlijk is dat misschien wel de essentie van het politieke spel. Dat brengt overigens bij mij met enige regelmaat ook wel een glimlach op mijn gezicht. Zoals bijvoorbeeld Klaas Dijkhoff van de week in debat met Thierry Baudet. Misschien bevooroordeeld maar ik heb er veel kijk en luisterplezier aan over gehouden.

Even uit de politiek. Vaak wordt geroepen dat onze calvinistische aard maakt dat we het niet makkelijk accepteren als iemand anders, vooral een “normaal iemand zoals jij en ik” ineens door een prestatie of wat dan ook zich positief onderscheid van de rest. En we lijken het overal tegen te komen. In de prestatiesfeer zoals bijvoorbeeld een promotie of grote opdracht. Of in de consumptie sfeer met een mooiere en grotere auto. Ik hoop van harte dat we hier collectief mee stoppen. Jaloezie mag wat mij betreft wel. Niet om af te kraken, maar juist om je eigen doelen te stellen en waar nodig nog een tandje bij schakelen om ook je ambities te bereiken. Je eigen ambitie wel te verstaan. Dat wat je zelf wil en niet dat wat je wilt omdat een ander dat heeft. Spiegelen aan een ander is mooi maar bepaal vooral je eigen doelen. Kortom laten we elkaar allemaal toejuichen om boven het maaiveld uit te komen. Het leuke daarvan is dat het maaiveld dan collectief steeds hoger komt te liggen. Mooi toch?

Een fijne week toegewenst en tot de volgende blog

Eric-Jan de Haan