Blog 87: Wat de Top 2000 ons nog veel meer leert dan alleen goede muziek.

Afgelopen vrijdag, niet heel ver verwijderd van het laatste stemmoment, heb ik mijn lijstje voor de Top 2000 ingeleverd. Voor mij, net zoals voor vele anderen, een accent op de jeugd. Het moment waarop je muzieksmaak echt wordt gevormd. Voor mij de jaren 80. Dus U2, Simple Minds, The Cure, The Clash, als overigens ook nu nog bekende muziek Maar ook het verleden, met dank aan mijn veel oudere broers, kent zijn plek zoals Deep Purple en The Doors. En dan de huidige tijd, met dank aan de kids en het bezoeken van festivals komen daar bijvoorbeeld Pink en The Boss Hoss ook voor op mijn lijst.

Maar wat zegt nu zo’n lijst ? Naast dat het heerlijk is om alle muziekiconen voorbij te horen komen dan. Zelfs die nummers / muziek die ik nooit zelf zou opzetten, is het waard om naar te luisteren en te appreciëren. Voor die enkele momenten per jaar dan. Maar die lijst zegt meer. Ik vind het bijzonder, op een enkele gebeurtenis na dan, dat er in de hogere regionen altijd hetzelfde is terug te vinden. En dat we, terwijl vele stemmers die liedjes eigenlijk alleen maar van die zelfde Top 2000 kennen of als kind verplicht in de auto deze muziek via de cassettebandjes aan moeten hebben horen, gebrainwashed zijn. Of misschien wel omdat ze inderdaad het allermooist en allerbest zijn en daardoor tijdloos.

Zoals alles denk ik dat het een mix is. Natuurlijk worden door velen de liedjes echt goed gevonden en schallen deze ook buiten de kerstperiode door auto of huis. Via een LP, CD een gouwe ouwe radio zender of spotify. Maar ik denk zelf dat dit niet heel vaak voorkomt bij het merendeel van de stemmers. Natuurlijk zullen ze het waarderen als zo’n nummer op een radio voorbij komt, maar ik denk dat velen niet echt bewust zoeken om die nummerd het gehele jaar door te beluisteren. Wederom uitzonderingen daargelaten. Kortom een kracht van de Top 2000 zit hem in het zijn van de Top 2000. Het is een fenomeen an sich, waarbij een groot aantal nummers door die Top 2000 een status hebben verkregen. Een soort self -fullfilling prophecy. Helemaal niets mis mee, doch slechts een constatering dat iets ons kan beïnvloeden. Als experiment zouden we eens moeten onderzoeken wat er gebeurd als je de top 10 een paar jaar niet publiceert en uitzendt en of er dan nog steeds een zelfde bijna standaard top 10 zou uitrollen. Ik zelf denk van niet.

Bovenstaande is mijn eerste les. Iets wat breed gedragen is, door velen wordt gewaardeerd en een speciale plek krijgt hoeft eigenlijk niets te doen voor zijn bestaansrecht. Zelfs door het maar eens of enkele keren par jaar onder de aandacht te brengen houdt het zich in stand en wordt het doorgegeven van bijna generatie op generatie. Het blijft, grotendeels zonder de vraag waarom te stellen, steeds weer terugkeren.

En met dat doorgeven komt ik op de tweede les van de Top 2000.  En dat is dat we wel degelijk de regie kunnen voeren over de toekomst. Dat we meer weten dan we denken te weten. Even los van de wetenschappelijke invalshoek van klimaat en natuurkundige wetten. Nee ik doel op de maatschappelijke issues, maar die van cultuur, muziek maar ook democratie en politiek. Als we met elkaars en collectief doorgeven wat we het beste vinden en dat overdragen aan onze kinderen. Als we met grote regelmaat iets leuks en moois terug laten komen, al is het eens per jaar, dan kunnen we zaken doorgeven van generatie op generatie. Maar behalve het behouden en doorgeven van het goede moet er, net als in de Top 2000, ruimte zijn voor nieuwe zaken. Uit een voorgeselecteerde lijst of gewoon als vrije keuze. En zo kan het toch echt zijn dat er ook ruimte voor vernieuwing en verbetering is. Dat de generaties naar elkaar luisteren. Leren en waarderen van het verleden en openstaan en gaan waarderen van het heden. Als dat nu geen mooie kerstgedachte is om telkens mee te nemen dan weet ik het ook niet meer.

Een fijne week toegewenst en tot de volgende blog

Eric-Jan de Haan