Blog 88: De zin en onzin van “We zijn er bijna, maar nog niet helemaal”

Vorige week mijn blog over de Top2000 en nu de pakkende titel van een wereldhit. Nee dat laatste is overdreven, maar ik denk dat het liedje toch wel een van de meest bekende van ons land is. Ook niet heel lastig overigens, 1 zin in de oneindige herhaling als het moet.

De meeste herinneringen aan dit liedje komen denk ik vanuit de vakantie en misschien ook de avondvierdaagse. Gekoppeld aan een fysieke reis of wandeling. Iets met een duidelijk eindpunt. Als je daar wat dieper over nadenkt vind ik dat wel fascinerend. Want zijn we er ooit? Tuurlijk we leggen, zeker als we ouder worden, wel tussentijdse mijlpalen vast. Maar met nadruk op tussentijds, want zijn we al niet nog voor we die l bereikt hebben, al bezig met de volgende doelen?

Al maar doorgaan. Bestemming bereiken en dan maar weer gaan voor de volgende.  En de volgende, en volgende en ……….. Zo breien we een oneindig aantal bestemmingen aan elkaar. Kunnen we het liedje blijven zingen. En zijn we volop bezig met het verleggen van grenzen en benoemen van nieuwe finishes.

In de lijn van het oneindige aan elkaar geschakelde “We zijn er bijna”, is er nog iets vanuit de jeugd dat hier mee verbonden is. Het “rupsje nooit genoeg”. Doet het liedje vooral een beroep op iets positiefs, het begrip “nooit genoeg” kan niet veel negatiever. Het lijkt te zeggen, wees eens tevreden en blij met iets, laat ruimte voor anderen, etc etc. En ondanks die negatieve lading vind ik het boek en het liedje 2 handen op 1 buik.

Vooruit blijven kijken. Nieuwe doelen in het leven hebben en deze nastreven en bij behalen nieuwe stellen. Voortgang en vernieuwen, dat hoort bij ons. Dat is in de evolutie onze overduidelijke rol. Ambities hebben om zaken te verbeteren. Dat is niet negatief maar juist een belangrijke motivator voor ons doen en handelen. Let wel, ik doel dan wel op de ambities die niet ten koste gaan van anderen. Ook in de zwarte kant van onze samenleving zijn ambities natuurlijk ook aan de orde van de dag, maar dat zijn nu juist de ambities die moeten worden afgekapt en ingeperkt.

Dat vooruit kijken doen we altijd, maar met de jaarwisseling lijken we er echt goed in te zijn. Gesteund door alles op radio,TV, krant en SocialMedia  met aandacht voor de belangrijke zaken van 2017, wordt tegelijkertijd een blik gericht op 2018. Welke voornemens hebben we. Wat gaat er gebeuren en wat willen we dat er gaat gebeuren. Hoe gaan we ons hierbij inzetten. Kortom we gaan weer diverse reizen plannen en we kunnen al beginnen met zingen “we zijn er bijna, maar nog niet helemaal”. En dat is wat mij betreft goed. Dat hoeft niet op een jaarwisseling te wachten, maar wat is er mis mee om wel een paar van die momenten in het jaar te hebben om wat bewuster bij je doelstellingen en ambities stil te staan. Te onderzoeken waar het nog niet genoeg is. Welke figuurlijke honger het volgende jaar gestild moet worden. Prima. Maar ook een stukje tevredenheid mag best. Blij zijn met wat je bereikt hebt. Zoals bijvoorbeeld het zelf maken van een mooie houten schommelstoel en dan niet denken aan een nog grotere of mooiere stoel, nee gewoon met grote regelmaat gaan zitten op die stoel. Tevreden over het resultaat en mijmeren over al die bestemmingen die je wel hebt bereikt. Genoegzaam en tevreden, maar dan stiekem toch ook nadenkend op welke andere terreinen je nieuwe doelen wilt stellen. Kortom als een tevreden rupsje nooit genoeg bezig en gemotiveerd blijven om met kleine en grote stappen de wereld en je zelf daarin steeds wat verder te brengen.

Een fijne week toegewenst en tot de volgende blog

Eric-Jan de Haan