Blog 93: Tradities, waar blijven de nieuwe ? Een overweging en voorstel.

Vanmiddag 14:30. Zelfs niet voetballiefhebbers weten dat een wedstrijd tussen Ajax en Feyenoord een zekere lading heeft. Al sinds jaar en dag wordt dit de enige echte Nederlandse traditie uit de voetbalcompetitie genoemd. Dat bracht me ook tot de titel van deze blog. We schijnen met zijn allen toch heel veel waarde te hechten aan tradities. Grote en kleine. Maar wat maakt iets een traditie en waarom komen er, zeker als het gaat om grote/belangrijke zaken, zo weinig bij.

De tradities van alle dag zijn er in alle soorten en maten. De vrijdagmiddag borrel op kantoor. Het dorpsfeest. Het jaarlijkse uitje met vrienden. Ontelbare kleine steeds terugkerende afspraken of acties maken iets al snel een traditie. Hartstikke mooi natuurlijk, maar wat mij betreft meer de bevestiging van het feit dat we als mens een gewoontedier zijn. Dat we behoefte hebben aan een structuur en van moment naar moment hoppen om de tussenliggende “normale” periode maar door te komen. Misschien iets te cynisch maar in veel gevallen niet minder waar als je eens goed gaat doorvragen. Overigens ook niet minder waardevol. Die waarde maakt juist ook dat we er al snel de lading van traditie aan koppelen.

Dan hebben we een serie tradities die voortkomen uit ver vervlogen tijden. Geloof is dan een hofleverancier. Kerst, Pinksteren, Pasen, carnaval en ga zo nog maar even door. En dan heb ik het alleen nog maar over de christelijke feesten. Deze tradities lijken voor een deel ook al verankerd in onze maatschappij. Op basis van het aantal gelovigen zouden veel van deze tradities misschien al geen recht meer hebben op bijvoorbeeld de periode van vrij zijn die hier aan gekoppeld is. Ze hebben zo’n positie verworven dat ze zijn verworden tot een belangrijke traditie. Tradities die we overigens zelf weer hebben ingekleurd met andere tradities. Kerstbomen en kerstballen, paaseitjes en vele andere zaken zijn daaraan toegevoegd.

Belangrijke historische gebeurtenissen zijn de laatste hoofdgroep. Van Prinsjesdag met gouden koets en koffertje tot dodenherdenking op 4 mei en de bevrijding op 5 mei.  Deze dagen en momenten zijn immers met de herdenking op de Dam of in de duinen ook verworden tot tradities. Belangrijk en met als doel vooral te leren van de geschiedenis.

In onze huidige tijd is het maar moeilijk iets te laten verworden tot tradities. Jazeker sommige zaken krijgen een plekje in de geschiedenis maar die vervagen ook weer snel. Waarom zijn de moorden op Pim Fortuin en Theo van Gogh niet verworden tot een tradities die zegt : “poten af van ons democratische vrijheden”. Of de Titanic als gedachtenis aan de macht van de menselijke techniek die het echter altijd gaat afleggen tegen het natuurgeweld. Waarom bijvoorbeeld ook niet de verkiezingsmomenten opwerken als ook een traditie die in onze samenleving thuishoort. Als we met zijn allen een lijst zouden maken dan zou die lang genoeg worden om elke dag van het jaar een traditie te kunnen hebben. En dat is juist waarom we zorgvuldig en weloverwogen met tradities moeten omgaan. Waarom we niet, zoals nu het geval is, we voor elke doelgroep of gebeurtenis wel een speciale dag in het jaar maken.

Tradities hebben een waarde. Gedenken en naar uit kijken. Op inhoud maar ook gewoon om dat ze ijkpunten het hele jaar door zijn. Iets waar we onze samenleving structuur aan hebben meegegeven, Kortom tradities zijn belangrijk en daar moeten we voorzichtig en terughoudend mee omgaan. Van bepaalde nieuwe toevoegen, zoals het kracht bijzetten van onze lokale democratie en vrijheid, ben ik groot voorstander. Ook iets dat ons jaarlijks doet beseffen dat de kracht van de natuur maar ook het behoud van de waarde daarvan ons mensen altijd uiteindelijk in de underdog positie plaats. Kortom we voegen er wat mij betreft 2 toe maar kijken ook eens naar een opschoning van alles wat we nu als een soort van traditie hebben benoemd zodat we tradities waarde blijven meegeven.

Een goede week toegewenst en tot de volgende blog (en nee dat is geen traditie maar gewoon een gewoonte)

Eric-Jan de Haan