Blog 96: Niet “alleen sneller – samen verder”, maar “laat los, help en vertrouw!”   

Afgelopen week voor de uitzondering weer eens een aantal koude nachten gehad. Wel lekker overigens. Met overdag een zonnetje in de kou, ziet de wereld er supermooi uit. Sterker nog, niet alleen ziet het er mooi uit, ik voel me ook nog eens een stuk gezonder. Enfin, lopend door Son en Breugel met collega Henk zag ik dit beeld. Twee vogels dicht bij elkaar in een mini wak. Foto gemaakt en Henk legde de relatie al: foto voor Blog. En jawel, hierbij de foto en bijbehorende blog.  De foto triggerde me om na te denken over zo’n vervelende management uitdrukking van “alleen ga je sneller maar samen kom je verder”. De titel van mijn blog geeft al aan dat het, als het even kan, ik daar graag afstand van neem.

En ja, voor een heleboel zaken heb je elkaar nodig. Heel praktisch om te overleven in bepaalde situaties. Daar is samen inderdaad beter en soms zelfs randvoorwaarde. Maar toch, we lijken er wel een sport van gemaakt te hebben dat alles samen beter is. Dat noemen we op veel verschillende terreinen draagvlak en maatschappelijke acceptatie.

Zonder enige twijfel is draagvlak belangrijk. Zeker in ons politieke bestel waar een meerderheid doorslaggevend is en waar er zoveel verschillende meningen zijn dat er met schuren en schaven, onderhandelen en alle andere mogelijkheden worden gezocht om met een meerderheid (lees dus draagvlak) om het doel te bereiken. Juist dat proces geeft ook aan dat je niet sneller bent. De traagheid en stroperigheid van besluitvorming, het sluiten van bondjes (zoals dat in De Mol zo mooi wordt genoemd), het zoeken naar de formulering waarbij iedereen zich kan vinden (jawel het goochelen met woorden uit mijn vorige blog). Al dit soort zaken kosten veel tijd. Erg veel tijd. Dus ja, je bent zeker niet sneller.

Verder dan. Immers samen kom je verder. Ja, als je alleen niet kunt beslissen heb je anderen nodig. Dan kom je inderdaad verder. Maar als je anderen niet nodig hebt bij je beslissingen kun je minstens net zo ver of misschien nog wel verder komen. En ja, ook sneller want het besluit kan in een oogwenk genomen zijn. Is dat dan zo goed? Vele ondernemers in de hele wereld tonen aan van wel. Echter helaas tonen ook veel politieke wereldleiders uit het heden en verleden aan dat dit ook gepaard gaat met nogal wat negatieve bijeffecten. Iedereen kent de landen met 1 sterke leider maar een beteugeling van primaire vrijheden. Dat is dus wat we niet willen.

Toch altijd fijn om met uitersten te kunnen werken. Dat kan het inzicht lekker simpel maken. Maar wat nu met de uitdrukking “eerder sneller, samen verder”. Ik ben er niet zo van om deze als leidraad te hanteren. Zie ook mijn nuances hierboven. Het moet wat mij betreft al helemaal geen mantra worden. Insteek moet denk ik altijd zijn “snel samen verder komen”. En dat hoeft niet in alle opzichten samen. Zie vanochtend Sven. Samen met trainer, Naomi, familie, fysio etc. heeft hij zich voorbereid op zijn prestatie. Maar toch heeft hij het vooral zelf gedaan.

Daar waar het moet, moet je zoeken naar samen. Zoals de foto bij deze blog. Samen bij elkaar om “te overleven”. Maar waar het kan laat je de soms onnodig gevoelde noodzaak om alles en iedereen te betrekken om een zo’n groot mogelijk draagvlak te creëren maar gewoon links liggen. Niet omdat het dan trager wordt. Zeker niet. Maar wel dat door “het samen” de kracht van iets verloren gaat. Dat het schaven en schuren niet veel over laat van het oorspronkelijke. Dat door dat iedereen er zich in moet kunnen vinden, iets is verworden tot vlees nog vis. Dat door het samen zoeken initiatiefnemers zijn afgehaakt. Het wachten beu of murw geslagen omdat ieder en alles ineens aanpassingen wil. Al deze situaties doen zich vaak voor. Allemaal met de gedachte dat je samen verder komt. Het uiteindelijke resultaat dat ik dan echter heel vaak zie is dat we uiteindelijk geen stap verder zijn gekomen. Interesse is verloren. Initiatiefnemers zijn afgehaakt. Eigenlijk niemand het oorspronkelijke idee meer kent. Kortom, we er veel tijd in hebben gestoken en weer terug bij af zijn. Of eigenlijk erger nog, een kans hebben laten liggen. En dan wordt het credo “laat los, help en vertrouw”. Dan zijn we denk ik zonder dat we daarop sturen toch met zijn allen veel sneller verder dan we denken!

Een goede week toegewenst en tot de volgende blog

Eric-Jan de Haan