Blog 97: Onopgemerkt opmerkelijk   

Tja dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Iets opmerkelijks onopgemerkt voorbij laten gaan. En toch gebeurt het veel vaker dan je denkt. We nemen zoveel als gewoon en vanzelfsprekend dat ook de meer bijzondere dingen daaronder vallen. Nee, op deze zondag, hoewel qua dag toepasselijk, geen stichtelijk woord over de dankbaarheid die we moeten hebben voor de inmiddels als gewoon ervaren zaken van het leven zoals de seizoenen bijvoorbeeld.

En met een bocht zijn we wel bij de aanleiding van deze blog gekomen. Gisteren is deze foto gemaakt om 18:05 vanuit een raam van de woonkamer. En wat valt er nu op behalve het uitzicht dan? Juist het feit dat het gewoon om 18:05 nog licht is. Dat de dagen dus langer worden, de accu’s weer opgeladen worden, de energie weer aan het toenemen is, de voorzichtige gedachten aan teenslippers en korte broeken ook weer komen boven drijven. En dit bijzondere opmerkelijke fenomeen van de transformatie van winter naar voorjaar is natuurlijk opmerkelijk maar wordt als normaal verschijnsel en in de waan van de dag eigenlijk niet opgemerkt.

En dat is natuurlijk niet alleen bij het langer worden van de dagen het geval. Of bij elk ander natuurverschijnsel dat we als normaal zijn gaan beschouwen. Nee, de dagen van de weken zitten vol met opmerkelijke zaken die we eigenlijk niet echt opmerken. Natuurlijk de techniek die het merendeel van ons niet snapt, maar er dankbaar gebruik van maakt zoals wat tegenwoordig allemaal al niet kan met een smartphone. Maar ook de ingeslepen gewoontes qua ontbijt en werk. Zaken die, als je er even stil bij staat, best wel opmerkelijk zijn maar als routines niet meer als zodanig worden herkend. Moeten we dan bij alles elke keer stil staan? Nee zeker niet maar er zijn momenten om dat toch even af en toe bewust te doen. Voor een stukje waardering, of om met bewuste gedachten zaken eens anders te (willen) gaan doen.

Nog even en het wordt toch een stichtelijke blog als product van de zondag. In beginsel niets mis mee, maar toch niet waar ik op uit ben. Nee het gaat me meer om af en toe na te denken en bewust regie te nemen. Maar al te vaak zie ik om mij heen (en ja ook bij mijzelf) mensen in een routine komen en vanuit daar makkelijk de stap naar een soort van slachtofferrol maken: “nee, daar kan ik niets aan doen…”. Natuurlijk sommige zaken overkomen je, maar andere kun je met een beetje bewustzijn en regie ook prima een wending geven. Dan moet je daarvoor alleen wel stil staan bij al die zaken die eigenlijk opmerkelijk zijn, maar onopgemerkt voorbijgaan. Die ingesleten gewoontes. Of jezelf vooral zien als product van de beslissingen van anderen: “maar, daar kan ik toch niets aan doen?”.

Als je tijd hebt en ervoor openstaat dan zijn er zoveel zaken die opgemerkt kunnen en mogen worden waarop je wel invloed kan uitoefenen. Die je alleen te lijf kan gaan, of samen met anderen kan oppakken. Van bijscholing tot niet tegen elkaar klagen over een ander maar gewoon een goed gesprek aangaan met die ander. Ook vanuit de politiek want het is immers campagnetijd en dan wordt stilstaan bij het opmerkelijke nog weleens uit zijn context gehaald.  Dan begint iedereen vanuit een overtuiging maar dan wel uit soms volstrekt andere invalshoeken. Da’s een mooi voorbeeld van opmerkelijk dat niet wordt opgemerkt wat mij betreft. Vol continu in de zendmodus, alert op wat er gebeurt om je eigen standpunten daaraan op te hangen. Een soort van spel met zowel geschreven als ongeschreven regels, dat in deze periode vooral lijkt te zijn gericht op een combi van je zelf groter maken en als het even kan dat aan de hand van voorbeelden die de ander kleiner maken. Harder roepen dan de ander lijkt soms helaas het devies. En dan vind ik het wel opmerkelijk dat dit gedrag, dat de politiek weer wat verder van de inwoners doet afstaan, niet eens als opmerkelijk wordt opgemerkt.

Zeker, ik steek hand ook in eigen boezem en hoop van harte dat anderen me op zaken aanspreken. Want het opmerkelijke opmerken en daar keuzes in maken moeten we niet alleen doen, maar kunnen we in meerderheid ook. Bewustzijn, keuzes kunnen en mogen maken, vallen en weer opstaan, geloven in jezelf en klaarstaan voor hulp aan anderen. Volgens mij kunnen we dit allemaal en willen de meesten dit ook zeker wel. Of is dit weer zo opmerkelijk dat ik als rechtgeaarde liberaal dit weer onopgemerkt maar weer aanneem? Op deze laatste vraag past maar 1 antwoord: nee. Ik heb hier bewust bij stilgestaan en vind de kracht van het individu en daar waar nodig de kracht van de gebundelde individuen zo opmerkelijk, dat ik niet onopgemerkt voorbij kan en mag laten komen.

Een goede week toegewenst en tot de volgende blog

Eric-Jan de Haan