Blog 99: Boem is Ho: Een waarschuwing voor lichaam en/of geest!

Lang, lang geleden, nog voor het tijdperk van alle parkeerhulpen in auto’s riep mijn vader vroeger bij het inparkeren: Boem is Ho!. Met andere woorden je kunt net zo lang doorgaan totdat je fysiek niet verder kunt. Die gedachte herken ik ook uit bijgaande foto uit de omgeving van Palermo. Daar mochten we kort geleden weer even met volle teugen de Italiaanse cultuur en levenswijsheid opnemen en inspiratie op doen.  De foto toont een man die een kerk schenkt aan een tegenoverstaand en even groot beeld van een vrouw. En toch is dit beeld niet illustratief voor Palermo en omstreken. De hoeveelheid cultuur in gebouwen en openbare ruimte is zo overweldigend dat veel qua onderhoud aan het lot wordt overgelaten. Ook hier geldt: Boem is Ho! Pas als het pand door instorting levensbedreigend wordt, of ruimte moet maken voor wat anders, of als er ergens toch nog een potje gevonden wordt, gaat het in de reparatie of tegen de vlakte. Dus net zo lang doorgaan totdat er eigenlijk geen keuze meer is.

Met het beeld van Italië op het netvlies en vechtend tegen een maar niet ophoudende griep zo lijkt het, heb je voor je zelf ook weer eens tijd voor bezinning. En dan blijkt ineens dat velen, mijzelf incluis, het principe “Boem is Ho!” omarmen, of anders gezegd, daarnaar handelen. Er wordt maar doorgegaan. De diepte in op een onderwerp of de breedte in als het gaat om het aantal onderwerpen. Agenda’s puilen uit. Qua werk kan er nog wel een extra actie en/of een extra klusje bij. Qua privé worden de etentjes, weekendjes weg, sporten etc opeengestapeld en de persoonlijk ambities vullen de overgebleven schijnbare open ruimtes in de agenda in. Ogenschijnlijk met recht, want eigenlijk zitten velen van ons maximaal aan de taks van wat kan, wat efficiënt en gezond is.

Waarom doen we dat. Vooropgesteld, de mensen met de meest uitpuilende agenda’s en eindeloze actielijstjes zullen het hardst ontkennen dat ze tegen grenzen aan lopen. Dat “Boem is Ho!” principe is hen onbekend, tenminste dan denken ze. Ooit komt de man met de spreekwoordelijke hamer. Of, en dat is minstens zo erg, gaan de vele verschillende en uiteenlopende zaken er onder lijden. Teveel hooi op de vork kan gewoon niet. Dan gaat dat ten koste van de diepgang, de volledigheid, de juistheid of wat dan ook. Immers ook qua agenda, scoop van beleving of wat dan ook zijn er grenzen aan het kunnen van mensen. Bij de één ligt die grens anders dan bij een ander. Maar geloof me: Ook bij ons is er een soort “Boem is Ho!”

Grenzen vinden is moeilijk. Dat zie ik om me heen en herken ik van mijzelf. Grenzen vinden wordt bemoeilijkt door 2 dingen. Ten eerste je eigen ambitie om doelen te bereiken en dan vooral de overschatting die je daarbij hebt. Vooral als het gaat om een heel scala van doelen. Denk aan een profschaatser die olympisch goud wil halen. Prima natuurlijk met een scala aan mogelijkheden qua afstanden en disciplines. Maar als je nu naast de ambitie voor een schaatsmedaille die ook nog eens hebt voor de 100m indoor hordenloop, de 10 kamp, de F1 en schaken, dan wordt het dus echt een gotspe. Dat is gewoon onmogelijk en je ambities per definitie onrealistisch. Maar waarom zien we dat wel met sport en niet met onze eigen werk en privé ambities ? Ook deze zijn vaak erg uiteenlopend, vragen allemaal even veel tijd en zijn op veel punten niet te verenigen. En toch lijken we hier een optelsom wel reëel te vinden. Gek natuurlijk en ook hier geldt 100% zeker: Boem is Ho! Maar op welk moment en tegen welke kosten (gezondheid, vrienden, gezin etc)

Er was nog een 2^e “ding” dat grenzen benoemen bemoeilijkt en dat is een dienstverlenende instelling. Een instelling die maakt dat je anderen wilt helpen en daar in doorgaat als een spons die dan ook gelijk alles absorbeert. Die de problemen van anderen overneemt en dus ook de last die daarbij hoort. Die dan ook nog eens geen nee weet te verkopen, zodat het een opeenstapeling wordt die uitgroeit tot een enorme berg. En dan komen we weer op het moment dat we het fysiek niet zien aankomen maar dat er met absolute zekerheid een “Boem is Ho!’ in aantocht is.

In beide situaties manifesteert het fenomeen “Boem is Ho!” zich een beetje als een sluipmoordenaar. Het is immers niet een fysieke grens of obstakel dat je tegenkomt. Het is een opeenstapeling van zaken waarin zeker te weten her en der signalen zitten dat we het niet langer moeten doen,  het even anders moeten doen, wat gas terug moeten nemen. Kortom waar we voor het gevoel anderen of misschien wel nog meer ons zelf moeten teleurstellen dat alles wat we willen niet allemaal op een zelfde kwalitatieve wijze ook goed kan worden uitgevoerd. Dat we nee moeten zeggen of zaken moeten afstoten.  Eigenlijk is dat een teken van kracht als je goed nadenkt, maar bij velen voelt dat toch echt als een teken van falen en zwakte. Volstrekt onzinnig natuurlijk, want als het gaat om je lichamelijke of geestelijke (veer-)kracht is een “Boem is Ho!” veel te laat.  Dus maak je keuzes, ga schrappen, wees duidelijk in wat je wel en niet kunt doen en doe datgene wat overblijft met volle overtuiging en haal er de energie uit. Super simpel maar feitelijk ook zo onmetelijk moeilijk! Dus als je iemand verstrikt ziet raken in een dergelijk dilemma probeer hem dan niet te overtuigen van wat hij eigenlijk al weet, maar help hem met de consequenties van het al dan niet willen en kunnen maken van keuzes.  Met de consequenties op het netvlies verwordt een “Boem is Ho!” situatie van een emotionele gevoelsmatige kwestie in een situatie met redeneerbare rationele afwegingen met duidelijke keuzes en dito consequenties waar je jezelf en anderen op voor kunt bereiden.

Een goede week toegewenst en tot de volgende blog

Eric-Jan de Haan